Op advies van de HR manager van haar organisatie nam Chi-La contact op met mij. Ze ervoer in haar werk als Informatie adviseur problemen in de omgang met voor haar ‘moeilijke’ mensen, waardoor ze vanuit emotie reageerde. Daar wilde ze graag wat aan doen. Naast dat ze het niet prettig vond en het haar veel energie kostte, merkte ze ook dat het effect had op de productiviteit en effectiviteit van haar werkzaamheden.

Ondanks de dingen waar ze tegenaan liep had ze er wel zin in een coachtraject aan te gaan omdat ze het interessant vindt met haar persoonlijke en professionele ontwikkeling bezig te zijn. Chi-La beschreef de begeleiding zo: “Josée’s aanpak paste precies bij mij als persoon en waar ik mij op dat moment in mijn ontwikkeling bevond”. Bij afronding van het coachtraject schreef Chi-La: “Het was een pittig jaar, maar het heeft mij zóveel opgeleverd, zowel in werk als privé. Veel meer dan een antwoord op de vraag waarmee ik in de eerste instantie bij Josée terecht kwam. Ik grapte wel eens tegen vrienden dat ik compleet binnenstebuiten werd gekeerd. Maar dat was het waard. Ik heb mijzelf weer teruggevonden. Hierdoor weet ik wat voor mij belangrijk is en waar ik goed in ben. Zover het werk het toelaat geef ik nu invulling aan mijn werkwijze en dagindeling op een manier die het beste bij mij past. In ingewikkelde situaties sta ik stil bij wat het met mij doet en hoe ik daarmee kan omgaan vanuit wat ik belangrijk vind. Uiteindelijk maakt het mij productiever en heb ik veel meer energie”.

Als afronding van het coachtraject schreef Chi-La het sprookje  “de vrouw die Zichzelf kwijt was” – een prachtige illustratie met een rol voor de vrouw die, anders dan in de meeste sprookjes, zelf de regie neemt in haar reis. Zie de bijlage: veel leesplezier gewenst!

“Er was eens een Vrouw die Zichzelf kwijt was. Zij had Zichzelf kwijtgeraakt toen zij het leven van een ander leefde. Heel lang had zij Zichzelf niet gemist, maar op een dag voelde zij zich toch niet zo compleet en besloot Zichzelf te zoeken. Ze sloot zich op in haar huis om daar te zoeken. Ze zocht dagenlang in haar bed en op de bank, maar helaas kon zij Zichzelf nergens vinden. Als ik nu mijn keuken ga verbouwen, dacht ze, misschien vind ik Zichzelf dan wel achter de oude keukenkastjes. Maar helaas, ook daar was Zichzelf niet te vinden. De Vrouw besloot toch maar naar buiten te gaan. Met veel tegenzin, dat wel, maar ja, als Zichzelf niet in huis was, dan moest ze wel buiten zijn. Dus trok ze haar warme winterjas aan en ging op reis.

Als eerste kwam ze de Wijze Vrouw tegen. ‘Zeg Wijze Vrouw, weet jij misschien waar ik Zichzelf kan vinden?’. De Wijze Vrouw nodigde haar uit om even te gaan zitten, gaf haar een kopje thee en zei rustig: ‘Nou, helaas heb ik Zichzelf hier niet in mijn bureaulade liggen. Ik zou je wel kunnen helpen met je zoektocht, maar ik denk dat je uiteindelijk toch echt Zichzelf zelf moet vinden. Ik zou je nu wel wat Waarden mee kunnen geven. Zoek er maar een paar uit die voor jou belangrijk zijn. Als je dan over een maand terugkomt, dan help ik je wel weer verder met zoeken’. De Vrouw zocht wat mooie Waarden uit, die goed bij haar pasten en ging weer verder op pad.

Ze besloot naar haar werk te gaan, misschien lag Zichzelf daar wel in de kast bij de oude flessen wijn. Onderweg liep ze langs een veld narcissen en kwam ze de Charmante Muzikant tegen. ‘Zeg Charmante Muzikant, weet jij misschien waar ik Zichzelf kan vinden?’. De Charmante Muzikant nodigde haar uit om even naar zijn muziek te komen luisteren, gaf haar een biertje en zei verleidelijk met een knipoog: ‘Nee, ik weet niet waar Zichzelf zou kunnen zijn. Die van mij ben ik ook al jaren kwijt. Máár volgens mij heb je laatst hier je Schaduw laten liggen in mijn slaapkamer, kom even mee, dan zoeken we samen’. De Vrouw volgde de Charmante Muzikant en ze vonden de Schaduw ergens tussen de lakens. De Vrouw streek haar bloemetjes jurk glad, deed haar haar weer netjes en ging weer op pad.

Op haar werk kwam ze de Geordende collega tegen in haar, door de zomerzon verhitte, kantoor. ‘Zeg Geordende Collega, weet jij misschien waar ik Zichzelf kan vinden?’. De Geordende Collega vroeg of ze even mee wilde kijken naar een stuk wat hij net geschreven had, gaf haar een cappuccino en zei wat afstandelijk : ‘Nee, je weet dat ik altijd alles netjes opruim en archiveer zodat ik het weer snel kan vinden, maar Zichzelf heb ik daar nog nooit bewaard. Hier in mijn OneNote heb ik wel wat Kwaliteiten opgeslagen, jij mag ze wel hebben? Ze passen toch niet bij mij’. Het waren een stel mooie Kwaliteiten, dus de Vrouw pakte ze dankbaar aan, ze keek voor de zekerheid nog even tussen de flessen wijn, zuchtte hardop en ging weer verder op pad.

Ze liep richting het bos. Als ze daar zou gaan wandelen, kwam ze misschien wel op een idee waar Zichzelf zou kunnen zijn. In het bos appte ze de Grote Zus. ‘Zeg Grote Zus, weet jij misschien waar ik Zichzelf kan vinden?’. De Grote Zus appte terug ‘Ga even zitten op een boomstronk, neem een slokje water, dan kunnen we samen even nadenken. Helaas kan ik je ook niet helpen met Zichzelf vinden. Ik weet nog wel toen ik Zichzelf kwijt was, dat het best ingewikkeld was om haar weer terug te vinden. Heel veel succes en ik app je graag veel Trots toe!’. De Vrouw nam de Trots met alle liefde aan en legde haar smartphone weer terug in haar tas.

Ze zat nog steeds op de boomstronk en keek om haar heen naar het mooie bos in herfstkleuren. En opeens zag ze de Specht en zuchtte: ‘Oh Specht, ik ben nu al een jaar op zoek naar Zichzelf, maar ik kan haar niet vinden. Inmiddels heb ik al wel wat Waarden, mijn Schaduw, een stel mooie Kwaliteiten en mijn Trots gevonden. Maar Zichzelf? Ik weet écht niet meer waar ik nu nog moet zoeken’. De Specht stopte met roffelen op de boomstam en vloog naar de Vrouw toe en sprak bemoedigend: ‘Weet je Vrouw, soms moet je even een nieuwe weg inslaan, een ander pad, om je doel te bereiken. En ik denk dat jij heel goed weet welke kant je straks op moet wandelen om Zichzelf te vinden’. De Vrouw ademde even diep en stond vastberaden op. Zij deed haar ogen dicht en bleef even staan. Vervolgens legde ze langzaam haar hand op haar buik, nèt boven haar navel. En opeens voelde ze hoe Tintelingen zich over haar hele lichaam verspreiden. Ze opende haar ogen en liep richting de Zee met de Zon in haar gezicht…”

Chi-La Bes | november 2020

Meer informatie en contact:
Sermone BV
Josée van Hage MA MSC
www.sermone.nl
info@sermone.nl
0252-427929 / 06-55306400